Love Story

"हे सगळे लव स्टोरी वाले बकवास आहेत. म्हणजे मला तू अवडलीस. तुला मी अवडलो. आपल्या घराच्यानाही काही प्रॉब्लेम नव्हता. हे सगळं किती सही वाटायला हवं? पण च्यायला या सिनेमांच्या, हे सगळं ब्लॅंड वाटायला लागलंय! कोण जबाबदार याला? कोण? यांनी माझं लाईफ असं बोरींग केलंय!!" गेल्या पंधरा दिवसात त्यानं पंचविसाव्यांदा काढलेला विषय!

"तुझी काय इच्छा आहे? पळून जायचंय का मग तुला? तसं करू. मग तुला मिळेल excitement? तू फ्री मध्ये चिडचिड करू नको." फोनमधून मानही वर न काढता तिनं दिलेली प्रतिक्रिया.

"असं नसतं यार. पळून गेलो आपण तरी कोणाला काही वाटणार नाही! माझी आई खाऊचा डब्बा बांधून देईल आणि तुझा बाप तुझ्याकडे क्रेडिट कार्ड देईल. याला काय पळून जाणं म्हणतात? हवाच काढलीय राव सगळी!" त्याच्या येरझाऱ्या सुरु झाल्या.

"तुझं हे जे काय उसने प्रोब्लेम्स आणणं सुरुये न? त्याला माझी आज्जी याला भिकेचे डोहाळे म्हणते."

"येस्स. आपण सांगू तुला डोहाळे लागलेत! खरे वाले. How about that?"

क्षणभर थांबून, तिने नुसते डोळे वर केले. त्याच्याकडे रोखले. आणि मग पुढे म्हणाली, "फालतूपणा करू नको. कोणाला पटणार नाही!" आणि ती परत फोनमध्ये विलीन झाली.

याचा अर्थ कसा लावायचा हे त्याला एक मिनिट कळलच नाही. कपाळावर आठ्या आणून त्यानं विचारलं, "का??" त्याचं अजून नक्की झालेलं नव्हतं की हा आपल्याला टोला मारला की आणखी काय होतं?

"पटलं जरी तरी काय? आता 2 3 आठवड्यात लग्न तर आहे. Chillax आहेत सगळे लोक आपले."

"नाही यार. असं नसायचं असतं फ्यामिलीवाल्यानी."

तो काही थांबायचं नाव घेईना. आणि त्याच्या किरकिरीमुळं तिची लिंक काही लागेना. तिनं फोन बाजूला ठेवला.

त्याचं पुढे सुरूच होतं. भुवया उडवून तो म्हणाला, "मी नकार देऊ का लग्नाला?"

"आणि?" आता ती पण रिंगणात उतरली.

"आणि काय कुठे? बस, नकार म्हणजे नकार. दिल बदल गया म्हणून सांगतो."

"हो. माझी ताई खूप खुश होईल मग!" ती टाळी वाजवून म्हणाली.

तिची ताई म्हणजे त्यानं वश न केलेला एकमेव किल्ला! आता हा असा जखमेवर वार झाल्यावर त्याचा पवित्राच बदलला. "ए ए ए ए... जा म्हणावं तिला! अख्ख्या कॉलेज मध्ये आपल्याला competition नव्हती काय? तिला काय प्रॉब्लेम आहे माझ्याबरोबर? तुझ्या बाबांना विचार. कसले इंप्रेस्ड आहेत ते माझ्यावर."

"बाबा तसंही सगळ्यांच्या वर इंप्रेस्ड असतात. त्यात काय एवढं?" तिनं परत फोन उचलला.

त्यानं पुढं सरसावून परत तो खाली ठेवला आणि म्हणाला, "हे सगळं तुझ्या ताईनं पढवलंय न तुला?"

"छ्या! बाबांना काय मी आज थोडीच ओळखते? त्यांना आमचा पेपरवाला पण एकदम कष्टकरी आणि आदर्श वाटतो!" असं म्हणून तिनं आता पेपर उचलला.

"What do you mean?" त्यानं तिच्या हातातला पेपर खाली ठेवला.

"काही नाही. असंच."

"असंच... कसंच?"

उगाचच थांबत थांबत मग ती म्हणाली, "ताई म्हणते की ... आपल्या कॉलेजची पोरं ... जरा चंपक होती! तिच्या कॉलेज मध्ये एकापेक्षा एक असायची!"

परत ताई!! "आहाहाहा... उग्गाच!"

"नाही खरंच. तो झाकीर आठवतो का तुला? तो IAS झाला पण म्हणे! किंवा तो प्रवीण यायचा बघ घरी कधी कधी आमच्या. आठवतोय का? तुला जीममध्ये ये म्हणालेला बघ. तो आर्मी मध्ये गेला पण म्हणे!"

याला काहीतरी उत्तर देणं भाग होतं. "आपले पण आहेत की लोक. पक्या नाही गुगलमध्ये सिलेक्ट झाला?"

"हं. Good for him." तिनं परत निर्विकारपणे उत्तर दिलं. पण ते बरोबर जाऊन लागलं.

"हं काय हं! आणि ... आणि ... तो चिम्या पण काहीतरी करत होता की..." हव्या त्या वेळी कोण मित्र हातीच येईना.

"चिम्या? त्याला डेक्कनला चुकून धरलेला पोलिसानं... तो? तो काय करतोय?"

"अं... तो ... तो पण करतोय की काहीतरी! ते नाही का ..."

"ठीके रे. तुला तो ताईच्याच बॅचचा ..."

"अबे सोड यार तुझ्या ताईची बॅच!! आपल्या पेक्षा किती वर्षाने मोठी आहे सांग ती!! उगाच काय त्यांची competition मला?!"

"अरे competition नाही! पण मला असं वाटलं ब्वा असंच की..."

"हा एक मुलांना कायमच थ्रेट असतो यार! एक तर मुलीना २-४ वर्षं मोठी मुलं पटवायचा काय छंद असतो काय ठाऊक! च्यामारी कोण कुठला सिनिअर कधी येऊन व्हिलन बनेल सांगता येत नाही! तुम्ही आपल्या वयाची माणसं का नाही बघत? हा? आणि ही थोरल्या भावा बहिणींची जमात तर आणखीच डेंजर. मुबलक competition मुफ्त्मध्ये उपलब्ध करून देण्यात येईल! असा बोर्डच गळ्यात टांगत असावेत. हम दो हमारे एक. हे असंच असायला हवंय."

याहून सुरेख करमणूक ती आणखी काय. अशी ती त्याच्याकडे बघत होती. पण त्याचं पुढे सुरूच होतं.

"म्हणजे एखाद्या मुलानं काय काय सांभाळावं? आपल्या वर्गामधली अगाऊ पोरं manage करा. वर तुमच्या गल्ली मध्ये, अपार्टमेंटमध्ये कोण काय आहे का बघा. वर तुम्हाला एक समजून घ्या!! आणि ही सिनिअर बॅच अशी कधीपण टपकू शकते मधेच! ते आहेच! बऱ्याचदा तर आमचा पत्ता कट झालाय हे कळायला पण वेळ लागतो. काय कमी टेन्शन असतात होय! तुझ्या ताईला काय माहिती?"

त्याच्या येरझाऱ्या कधीच थांबल्या. तिनं हसून त्याच्याकडं बघितलं. जवळ जाऊन केसातून हात फिरवला. "हाय रे मेरे Gladiator! बघ की मग. किती अडथळे पार केलास. केवढं लढलास! दमला असशील न. श्वास घे जरा. कॉफी टाकू?"

आणि त्याच्या लेटेस्ट नौटंकीच्या सव्वीसाव्या प्रयोगाची तिनं परत एकदा यशस्वीपणे सांगता केली.