Blind Date

(या कथेचा मगच्या पोस्टशी संबंध नाही. नवा गडी नवं राज्य)
(कथा पुर्णपणे नसली तरी थोडीशी काल्पनिक आहे. त्यात कशाशीही साधर्म्य वगैरे शोधण्याचा प्रयत्न करू नये. साधर्म्य सापडल्यास, तो वाचकाचा कल्पनाविलास असेल, आणि त्याला लेखक जबाबदार नाही.)

अमेरीकेच्या रणधुमाळीमधे यावेळी बऱ्याच काही तिरपांगड्या गोष्टी घडल्या. शक्य असतं तर प्रत्येकावर काही ना काहीतरी लिहीलं असतं. पण असो. आता परत "आत्याबाईना मिशा असत्या" प्रकारच्या बाता नको मारायला. "अमेरीकेच्या लेटेश्ट ट्रिपमधे" असे म्हणायचे होते खरं तर, पण उगाच ईफेक्ट तयार करण्यासाठी रणधुमाळी वगैरे. नकोत्या ठिकाणी नाही ते करण्याचा किडा जरा उपजातच आहे आपल्याला काय करणार? पुण्यातून निघताना मला आठवतय, आदितीशी बोलणं सुरू होतं. कशाबद्दल? तर ब्लाईंड डेटबद्दल. म्हणे किती मज्जा येईल नं! आपण थोडीच मागं हटणार बाता मारायला? सुरू एकदम जोरदर चर्चा आणि कल्पनांचे मनोरे. पण आता कसं आहे नं, की देवानं पण काही गोष्टी विचित्र बनवलेत यार. म्हणजे ज्याचा जोरदार विचार कराल म्हणे तसलं काही खरच घडतं. याची खरच काही गरज नव्हती. पण आता करणार काय? म्हणालो नं, देवानं खरच काही विचित्र बनवलेत गोष्टी. काही लोकांसाठी ते शाहरुख खाननं बनवलेलं असेल. शिद्दत, कयामत, सजिश, कायनात वगैरे तो जे काही म्हणतो तसं. पण मुद्दा काय पुढे अमेरीकेत असल्या काही गोष्टी घडल्या. अगदी अशाच नाही, पण आता जवळपास देव डी आणि देवदास मधे जेवढा फरक होता, तेवढ्या फरकानं घडल्या. एक जवळपास ब्लाईंड डेट घडून आलीच आली. वर आणि बरेच काही उगाचच पणावर लागले. कारण काहीही नाही. बस झाले, एवढेच.

सॅली नावाची एक फटाक पोरगी योगायोगानं पदरात पडली. म्हणजे पडली म्हणजे एकदम धपाक करून पडली. आले देवाजीच्या मना. कोणा अमुकची तमुक फ्रेंड वगैरे. फ्रेंड सिटींगचा जॉब मिळालेला एका ईवीनींगसाठी. आता कसा आणि का ही वेगळी कथा. पण माझी सो कॉल्ड ब्लाईंड डेट अशी सुरू झालेली. ज्या गोष्टी एकत्र नाही यायला पाहिजेत, त्या सगळ्या एकत्र येऊ लागल्या, की बऱ्याच भलत्या आणि असंबद्ध गोष्टींची श्रुंखला सुरू होते. तसा प्रकार होता. माझ्या सुपिक डोक्यानं सॅलीला सुट होईल आशी आयडिया काढली. आम्ही डिस्को नाईटला जायचा प्लान केला. तोही बप्पी लहरी येणार होता त्या वाल्या. तीही लगेच तयार झाली. ऑलमोस्ट म्हणालीच - "What an idea, sirji". आता हे का केलं? याची मला आजिबात कल्पना नाही. मी तसा डीजे डिस्क वाला माणूसही नाही. पण आता काय सांगू? योग असतात सगळे, जशी सॅली धपाक करून पदरात पडलेली तसे. 

लगेच तयार होऊन आम्ही पोचलोही, अ‍ॅवलॉन नामक देसी डिस्कमधे. सॅलीतर आलेलीच फटाक कपडे घालून. माझ्या मंदबुद्धीनं गडबडीत एक काळा पायजमा आणि लाल टीशर्टवर भागवलं. डिस्कमधे पोरींना ड्रेस कोड नाही पण मुलाना मात्र आहे या स्वार्थी परंपरेचा मला क्षणभर विसर पडलेला. तसंही देसीच डिस्क आहे, करू अ‍ॅडजस्ट ही असली मनातल्या मनात कारणं केली अ‍ॅवलॉनला पोचल्यावर.  गोऱ्या पोरीना तसंही देसी गाण्यांची, खाण्याची भलती आवड. तशी सॅलीलापण. कोणा माझ्या देसी मित्रानंच पटवलेली हिला. आणि हिच्याबरोबर मी डिस्क मधे. "नादखुळा, गणपतीपुळा, तुमच्या लाईनीवर आमचा डोळा" हे जे काही लहानपणी शाळेमधे बोबडे बोल ऐकलेले, थोडंफार तसंच होणार होतं. म्हणजे माझा डोळा वगैरे नव्हता सॅलीवर पण त्रयस्थ होऊन पहाल तर तशी डेटच ना ही. असो. आपल्या डेट तशाही मनातल्या मनातच व्हायच्या. सॅली आणि मी पुसटशा पिवळ्या लाईटखालून लाईनीतून काऊंटर पर्यंत आलो. आत जाऊन येड्यागत देसी नाच करायला तिकीटपण काढले. माझ्या पायजम्याला कोणी जमेत धरलं नाही. कदाचीत सॅलीसारखी चिकनी पोरगी आत येणार नाही या भीतीनं मला डिस्काऊंट मिळाला असावा. दणदणीत आवाजात आत "पग घुंगरू" सुरू होतं. ड्रम बीट वर आख्खी जमिन वर खाली होतीये असं वाटत होतं. ईतकं जुनं गाणं का वगैरे विचार येण्याआधीच समोर बप्पीदांचं पोस्टर बघितलं. सोन्याच्या माळांच्याखाली दबलेला भलासा देह. डोळ्यावर गॉगल. हात वर उंचावलेला. ठाकरेंनी ही पोज आधी शोधली की बप्पीदांनी, असा उगाचच पीजे मनात येऊन गेला. सॅलीकडे बघीतलं आणि पीजे सांगायचा मोह आवरला. काय काय explain करणार हिला? ठाकरे कोण असा पहिला प्रश्न असायचा हिचा. आमच्या कोल्हापुरामधे असलं कोणी म्हणलं असतं तर आजुबाजूचे ४-५ शिव सैनिक पुढं सरसावले असते. काहीतरी काम मिळाल्याचं सुख असतच की. पण असो, त्यात नको पडायला. तसंही तिथे एकमेकाशी बोलायचं म्हणजे जवळ जवळ किंचाळूनच बोलावं लागणार होतं. मग आपली एनर्जी सांभाळून खर्च करणंच भलं.

बाईंनी मोर्चा बारकडं वळवला. काहीतरी दोन चार ग्लास रिचवल्याशिवाय या नाचणार कशा? किंवा याला मूड क्रिएशन म्हणूया. सुरेख पोजमधे बार स्टूलवर बसून बाईंनी चोहीकडे नजर टाकली. क्षणभर मला वाटलं की सगळं म्युजिक अचानक थांबलय आणि सगळे लोक (आणि कपल्स विशेषतः) रागानं (किंवा असुयेनं वगैरे) माझ्याकडं बघतायत, "भला ईसकी लडकी मेरे लडकीसे सफेद कैसे?". आता माझी काय चुक यार, कधी पडतो लंगुरके मूह मे अंगुर. सॅलीच्या ड्रिंकच्या ऑफरने मी तसा लगेचच भानावर आलो. बाईंसाठी वोडका आणि माझ्यासाठी लिंबू सरबत! छ्या! असं कसं. मी कशी अशी ऑर्डर करू? आजूबाजूच्या तमाम कपल्सको जेलस बनायेंगे वाल्या मगासच्या कल्पनेला यानं तडा गेला असता. तेवढ्यात सॅलीनेच तशी ऑर्डर करून टाकली. काहीही म्हणा, गोऱ्या पोरींच्या तोंडी काही छानच वाटतं. माझ्यासाठी हिने लेमोनेड (लिंबू सरबतचं लेमोनेड व्हायला ईतकं पुरे होतं) मागीतलं हे बघूनच, मला परत सगळी कपल्स परत माझ्याकडं मत्सरानं बघतायतचा भास झाला. परत म्युजिकवगैरे थांबलय असलं सगळं वाटलं. बार टेंडरनं एकदम विरक्त भावनेनं माझ्यासमोर जेव्हा लेमोनेड बडवलं तेव्हा थेट कॉलेजच्या कॅंटीनमधल्या वेटरची आठवण झाली. तोही असंच टेबलवर येऊन ऊपकार केल्यागत कटींग वगैरे बडवून ठेवून जायचा. अर्धा चहा कपात, अर्धा खालच्या थाळीत. ईथे थाळी नव्हती, पण प्रकार थोडाफार तोच होता. तसंही ग्लासमधे बर्फ जास्त! त्यातलं सांडणार काय? एकदा हातात ग्लास आला की बास. त्यात लेमोनेड आहे की वोडका हे फक्त तुम्हालाच माहित. परत एंबॅरेसमेंटचा सवाल नाही. सॅलीनं तिचे काहीतरी अनुभव सांगीतले. कधीकाळी मागे जेव्हा देसी डिस्कमधे आलेली तेव्हाचे. कळो न कळो हसणं प्राप्त होतं. तसं हसलो. मी सहसा येत नाही डिस्कमधे ही माहिती देण्याची गरज नव्हती. पण दिली उगाचच. तिला कळाली असेल नसेल काही कळालं नाही पण तिनंही मान हलवून माझ्यासारखंच प्राप्त हसुन दाखवलं. तसंही कोणी डिस्कमधे गप्पा मारायला थोडीच येतं? आणि येऊही नये म्हणून तसंही दणादण म्युजिक. आणि ते तर बप्पीदांचं! एव्हाना, नौ दो ग्याराह वगैरेची गाणी पण झालेली. तशी नॉन-बप्पीदा गाणीही होतीच. सॅलीनं मधे बप्पीदा कोण वगैरे समजून घ्यायचा माफक प्रयत्न केला. आता हिच्या ब्रायन अ‍ॅडम्स वगैरे उदाहरणांसमोर आता मी कसं समजवावं या प्रश्नातून त्या दाणादाण म्युजिकनं मुक्ती केली.

समोर आता आत घुसण्याकडे कूच केली. अशक्य उत्साहामधे नाचणारी जनता बघून जोश नाही चढला तर नवल. बाजुला सहसा कपल्सच असावीत. मला उगाच वाटलंही, हे सगळे खरच ईतके खुश असतील का? की असं बेहोश होऊन नाचतायत? ईतका आनंद! ईतकी मस्ती! जन्नत! काय माहित? खरच काय झालं असेल असं? मला त्यांच्या आनंदाचं नेहमीच कौतुक वातलय. पण नंतर नंतर तेही मॅनीप्युलेशन वाटायला लागलेलं. तिथं असं कोणीच नव्हतं याची मला अगदी खात्री होती जो ईतका वेड्यासारखा खुश होता. खरं तर दिवसभर कचकच झाली, कधी आठवडाभर बॉसनं डोकं खाल्लं, किंवा बरेच दिवस खुश झालोच नाही, मला वाटतं की असं काही झाल्यानं तिथं आलेली जनता खुप असावी. आठवड्याच्या खुशीचा कोटा भरवण्याची ही रिच्युअल! एकदम बेहद्द खुश होणं गरजेचं तर आहे. पण घडत काही नाही तसंलं! मग स्वतःच स्वतःचा मामा बनवायचा. नाचायचं ईथं येऊन. परवा झुठाही सही मधे जॉन अब्राहम पण पाखीला तेच सांगतो. वेडे, दुःखी झालीस की नाच. देवानंही कुठल्यातरी वेदामधे सांगीतलं असेलच की, वत्सा, दुःखी कष्टी झालास की नाच! शंकराचा तर स्वतःचा ब्रॅंडही होता. पण काहीही म्हणा, तिथे आलेले लोक खुशतर दिसत होती. एकमेकांच्यात मिसळलेले. ४-५ जणांचा घोळका जरी असेल तरी त्यांच्याही बऱ्याच कलाकारी चालू. वेगवेगळ्या पोज घेऊन गाण्याची नक्कल करण्याच्या. काही लोक केवळ नाच एंजॉय करत होते. आपल्यामधेच गुंग. नाचाची देसी स्टाईल तशी एकमेवाद्वितिय. वर डिस्को गाणी. आम्हीही त्या अनोळखी आनंदाच्या जश्नमधे सामिल झालो. ओळख असो नसो, काही तासांपुर्वी बऱ्यापैकी अनोळखी आणि एकमेकांसाठी अनभिज्ञ असलेलो आम्हीही तिथे मिसळून गेलो. नाचू लागलो. उड्या मारू लागलो. वेगवेगळ्या पोज देऊन एकमेकाना अ‍ॅप्रिशिएट करू लागलो. नाही म्हणलो तरी, कपल म्हणून नाचू लागलो. तेवढ्याशा छोट्या जागेमधे तसे भरपूर लोक मावलेले. पण सगळेच तितकेच झिंगलेले. आत आल्यावर तो लेमोनेड पिऊन नाचतोय की वोडका, हे कोणा सांगा. तसे एक टकीला शॉट सॅलीमुळं माझ्यात पण रिचलेला. त्यामुळं मीही काही फारसा वेगळा नव्हतो. सगळे सारखेच असल्यानं कोणाला कोणाचा धक्का वगैरे कळत नव्हतं. नाहीतर आपल्याला तर सवय कुठली? तर, धक्का लागला तर एकदम अक्षम्य गुन्हा केल्याचा लुक घेण्याची! पण तसं काही नसतं डिस्क मधे. सगळे किती छान नाचतोय असाच लूक देतात. तेही लूक दिला तर. नाहीतर रनटाईम अ‍ॅडजस्ट करणं सुरू असतच. कदाचीत हेही एक कारण असावं लोक डिस्कमधे येण्याचं. प्रचंड टॉलरन्स.

पण असो. सगळं सुरू होतं. बप्पीदा स्टेजवर येणार अशी अनाऊंन्समेंट झाली. लोक नाचायचे थांबले. स्वतःला स्थिरस्थावर करून झालं की जसं काही बप्पीदा काय म्हणतील. किंवा असच असेलही बुवा. कशाला प्रत्येक गोष्टीवर कमेंट करा? माझेही हात खिशात गेले. सॅलीबरोबर नाचताना मला आमच्या ऑफिसमधल्या एका बॉसचं दर्शन झालेलं. उंचीला जरा कमी, रंग सावळा. तरीही तिथल्या डिम लाईटमधे दिसलाच मला. अचानक माझ्यातल्या "लोग क्या कहेंगे" वगैरे जागा होऊन, शक्य तितक्या जागा बदलून पाहिलेल्या. आता या फिरंगबरोबर असं डिस्कमधे? आता हे का आणि कसं घडलं याचं ऊत्तर मी घरी जाऊन तयार करायचं ठरवलेलं. आताच हा येडा भेटला तर काय सांगू! आता म्युजिक थांबल्यावर परत एकदा माझं लक्ष चौफेर गेलं. काय सांगा, माझ्याच मागे ऊभे असायचे साहेब! पण असं काही नव्हतं. कदाचीत मलाही तिथं बघून त्यानीही असाच लपाछीपीचा डाव सुरू केला असावा. काय सांगा? हे सर्व सुरू असताना खिशातल्या हाताला अपेक्षित जाणिव नाही झाली आणि माझी असली नसलेली सगळी झिंग सर्रकन ऊतरली. समोरच्यानं मधेच परत अनाऊंन्समेंट केली, "Put your hands together for BA....PPI....DA!" आणि हात तसेच खिशामधे ठेवून सॅलीकडे वळून मी जवळ जवळ किंचाळलो, "सॅली!! माय आयफोन??"

(क्रमशः)

पुढचा भाग: Blind Date (Contd)

The Right Choice

ही कथा मला सलग सादर करायची नाहीये. म्हणुन एका विशिष्ठ क्रमाने पोस्ट्स टाकतोय. क्रम कथेच्या सुरुवातीला नमुद करत आहे. तसंही प्रत्येक पोस्ट स्वतंत्रही वाचता यावा असा लिहिताना प्रयत्नही केलाय.

A lot can happen over coffee

...

...

...

...

The Right Choice

...

...

==========================================

"हॅलो, ... स्वप्नील?"

"हं ... कोण?"

"विसरलास का गाढवा? यहीच दोस्ती बघ!?"

"कोण आहे?"

"साले best cribber in the world!"

"रिया?? Shit yaar! कळालंच नाही. Hi yaar."

"अरे आता आपण अहेच चीज अशी तर काय करणार? कसा आहेस?"

"मस्त! चकाचक"

"So what do you crib about in your new company?"

"साले सगळे चोर यार. कोणाला काम करायला नको! मलाच सांगतात, मग मीही कारणं करतो नवी नवी! मी का मरू एकटाच!?"

":-) ... Some things never change!"

"हा हा! राईट! बाकी तुझं काय चाललय? तुला असलं काही ऐकायला आवडणार नाही म्हणा! कसा आहे तुझा बॉस? माझी आठवण काढतो का?"

"Yeah right! तुला दिवस रात्र मिस करतो! कुठे गेला होनहार स्वप्नील म्हणुन हळहळतो! आणि काय? तुझा नंबर वगैरे मागतो म्हणू का?"

"lol! तुला कंटाळा येत नाही एकाच ठिकाणी चिकटून बसायचा? बदल यार आता तू पण कंपनी!"

"Eternal Discussion आहे ते आपलं!"

"..."

"..."

"..."

एव्हाना दोघानीही ऐसपैस जागा वगैरे शोधली होती निवांत गप्पा मारण्यासाठी. मधे उगाच एक ऑकवर्ड स्तब्धता येऊन गेली.

"तुझी आठवण आली रे आज."

"अरे आता आपण अहेच चीज अशी तर काय करणार?"

"माझं वाक्य आहे ते!"

"थोडा चुरा लिया यार ... अ‍ॅडजस्ट करो! हा हा"

"कसा आहेस बाकी? आंटी? गुरू? कसय पब्लीक?"

या अशा स्तब्धता दोघानाही अनपेक्षित नव्हत्या पण दोघेही सरावलेले आता त्याला. दोघानीही एकत्र मिळून निर्णय घेतलेला कधी काळी - शुन्य संपर्क ठेवण्याचा. बऱ्या वाईट अशा सगळ्याच निवडलेल्या रस्त्यांची जबाबदारी त्यानी कधीच टाळली नाही. जेव्हा स्वतःवरच शेकलं, आणि त्यांच्या नात्यावरच गदा आली, तेव्हा त्यानी ती ही स्विकारलेली. बऱ्या वाईटाची समज खुप छान होती त्याना. वाईट गोष्टी केल्या, पण त्या वाईट आहेत हे समजून उमगून केल्या. आणि समजून उमगून केल्या म्हणून स्वतःला उदात्तही केलं नाही. किंवा म्हणूनच जे काही वाट्याला आलं त्याचा आहे तसा स्विकार केला. ते अंगावर शेकलं म्हणून काय झालं!? स्वप्निल आणि मायानी लग्न केलं हे रियाला नक्कीच माहित होतं पण दोघंही बोलताना मायाचं नाव किंवा लग्नाचं नाव सोयिस्करपणे कधीच काढायचे नाहीत. मायाच्या नावानं रियाची कानशिलं लाल होतात हे स्वप्निललाही माहित होतं. दोघांच्यामधे एक विचित्र सामंजस्य होतं - दूर गेले तरी "Mutual Understanding" थोडीच गेलेलं? एकमेकाला आपण चांगलं ओळखतो याचा रास्त माजही होता - प्रत्येक कृतीमधून प्रकर्षानं दिसणारा. पण सगळं बीन बोलता. तिला कळायचं. त्याला कळायचं. बस. तो अजुनही टिकून होता - ३-४ वर्षानंतरही.

"मी ठीक गं. आंटी आहे गावाकडंच. तिची शाळा सुरू आहे. गुरू आता डॉन झालाय, पुढच्या वर्षी अकरावीला जाईल. तुझी आठवण काढतो अधे मधे. विचारतोही की रिया काय करते वगैरे? पहिला प्यार आहेस त्याचं तू तसंही!"

"फ्लर्ट लेकाचा. त्याला अजुन आठवते मी? गोड आहे यार तो."

"बाकी तुला का आज अचानक ...?"

"असच रे ... उपरती वगैरे येते ना ... त्यातला प्रकार आहे हा"

"काही झालं का?"

"स्लॅम बूक बघत होते. तू चिकटवलेली नोट दिसली परत - जीत के दिखला देंगे, अगर तुम साथ हो वाली. मग म्हणाले What the heck ... उचलला फोन आणि केला कॉल."

"सही है. उपरती कशाची झाली बाळे पण तुला?"

"बाष्कळ बडबड मिस करतेय मी. केलीच नाही रे बरेच ... वर्षं! Sensible बोलण्याचा अतिरेक झालाय म्हण नं!"

"मॅडम मोठ्या झालाय म्हणा की! म्यानेजर म्हणू का आता तुला?"

"नाही रे. पण अचानक एकटं वाटलं. आपली आठवण आली. म्हणजे ईतकी वर्ष असलेला ईनर्टनेस अचानक गळून पडला. तुला कितीही क्रिबर म्हणले तरी मनामधे असलेली घुसमट पोटतिडकीनं लगेच शिव्या देऊन बाहेर काढण्याला मिस करतेय. क्रिब मारून का होईना तू आतून एकदम स्वच्छ रहायचास, मला ते अजुनही जमलच नाहीये. मी फक्त तुझ्याच बाबतीत क्रिब मारत राहिले म्हणुन आपल्यातलं understanding जास्ती स्वच्छ होतं. पण मला हे बाकी कधीच जमलं नाही. कचरा साठतो रे बराच मग. आज काल कोणी सहसा गप्पा मारायलाही मिळत नाही. आधीच बाकीच्या मुलींशी माझं फारसं जमत नाही तशाही मुली कमीच ईतक्या लेवल वर. बाकींसाठी सिनीअर झालेय मी. कधी कधी वाटतं की जावं रस्त्यावर आणि म्हणावं ओरडून What the Fxxx! पण कसे मीच मला कसे वेडे नियम घालून घेतलेत? त्यामुळं तेही करवत नाहीये. नाही तिथं आपला समजुतदारपणा अडवा येतो यार."

"रिया, मला फारसं झेपत नाहीये तू काय बोलतेयस? कशाबद्दल सुरू आहे हे सगळं?"

"आपण केलेल्या लफड्यानंतर आपण मोरालबद्दल कमीच बोलावं असं आहे. पण आपण भारी होतो यार - When I look back today, I just love our decision to go apart and cut all the chords. आपण जे किडे केले त्यानंतर थोडंफार स्वतःच्या नजरेत उभं रहायची ताकद त्यामुळं आली. कितीतरी लोकाना आपण भरडलं असतं आपल्या बरोबर जर तसच खेळत अडखळत बसलो असतो तर. तू उत्तर द्यावस अशी अशी ईच्छा नाहीये पण कुतूहल आहे मला, मायानं कसं स्विकारलं तुला? की तिला नाहीच बोललेलास अजुन काही?"

"... हं .." फार वर्षानंतर ऐकला तिनं त्याचा असा हुंकार. मागच्या वेळी ऐकेलेला तेव्हा प्रश्नांची अशक्य सरबत्ती सुरू होती त्यांची. आपलं काय होणार? हे आपण का केलं? आपण करू शकू का? तिच्या एका प्रश्नाच्या लडीनंतर त्याच्या नजरेत रोखून बघितल्यावर एक मोठ्ठा श्वास घेउन त्याचा असा हुंकार यायचा. तुझं सगळं मान्य आहे मला. आणि माझ्याकडंही त्याची काहीही उत्तरं नाहीयेत पण आपण तेही निभावून नेऊ याची खात्री आहे. त्याचं हे उत्तर टचकन डोळ्यात पाणी आणुन गेलेलं. आपण दोघही निभावून नेऊ याचा एकमेकाबद्दल असलेल्या विश्वासाचं सर्टीफीकीट म्हणून ते पाणी आलं असावं. रिया स्वतःवर चिडली की फार वेगात श्वास घ्यायची. त्याचंच एक पार्श्वसंगित व्हायचं. एकत्र मिळून literally जग जिंकायच्या त्यांच्या वेड्या प्लानचीही आठवण त्याना तेव्हा झालेली. आणि आता आपल्याला वेग वेगळं जिंकावं लागेल म्हणून जगाची वाटणीही त्याचवेळी रडत रडत करून झालेली. त्या हुंकारानंतर हा हुंकार. हा हुंकारही रियाला बरच काही सांगून गेला. तिच्या मनामधे कुठेतरी तळागाळात लपलेली स्वप्निल आणि मायासाठी असलेली अपराधी भावना परत उफाळून आली.

"तू उत्तर द्यायला आजही बांधिल नाहीयेस स्वप्निल. माझं आपलं नेहमीसारखं बडबडणं सुरू आहे रे ... मला एक श्रोता हवाय कदाचीत. कदाचीत तुला परत एकदा युज करतेय माझ्यासाठी! किंवा परत सॉरी वगैरे म्हणायचा ड्रामा करतेय"

"काय झालय रिया? तू ठिक आहेस ना? काही केलयस का तू?"

"आठवतय? मी म्हणालेले माझ्या आयुष्यात गोष्टी फार प्रेडिक्टेबल होतात. मी जशी दुसऱ्यांशी वागते ना, देव बरोबर तसच काही माझ्या आयुष्यात घडवतो. कॉलेजनंतर कदाचीत हेच बिनसलं. तोपर्यंत मी खरोखर इनोसंट आणि चांगली होते. पण नंतर जरा भकटले. बऱ्याच जणांना त्रास झाला माझ्यामुळं आणि आता माझा टर्न आलाय. किती कपल्स माझ्या मुळं भांडली असतील रे? माझं कधीही ईंटेन्शन नव्हतं रे की कोणाला त्रास व्हावा. पण आता कोणी माझ्यावर ईंप्रेस होऊन माझ्याशी बोलतो तर मलाही फ्लर्ट करायला मजा यायची. एक वेडा जोश होता कदाचीत तो. I swear to God, मी कधी काही वावगं केलं नाही पण त्यामुळं कोणा तिसरीला त्रास होतोय हे न कळण्या ईतकी मी ईनोसंटही नव्हते. पण त्याची ग्रॅवीटी नाही कळली रे कधीच. मी वावगं नाही केल्याचा अभिमान असला तरी मी ते थांबवू नक्कीच शकले असते. पण मी ते नाही केले. त्या त्या वयाची नादानी होती ती. लोकाना डिवचायला जितकी मजा येते ती सगळी घेतली. पहिली थोबाडीत बसली ती जेव्हा तुझ्या आयुष्यात माया आली तेव्हा. Virtually २४ - २४ तास एकत्र काढल्यानंतरही आपल्यामधे काही रीलेशन नाहीये किंवा तुला मी त्या नजरेनं बघितलं नाही सांगताना माझ्यामधे केवळ मुर्खपणा ठासून भरलेला. तू मायामधे गुंतल्यावर वेड्यासारखं तुझ्यावर परत प्रेम करतानाही अक्कल गहाण ठेवलेली. आपण चुक केलीच. तिच्या तुझ्यावर असलेल्या विश्वासाचा अनड्यु अ‍ॅडवांटेज आपण घेतला. आठवतय? आपण शेवटचं भेटलो तेव्हा मी म्हणालेले. मला याची किम्मत चुकवावी लागणार आहे. मी केलेल्या सगळ्या गोष्टी मला परत दुसऱ्या बाजूनं उपभोगायला मिळतातच."

"कोणी काय केलं तुझ्याबरोबर रिया? सरळ सांग न? Did someone hurt you?"

"मला कोण काय करेल रे. मीच एवढे किडे केलेत. त्याचीच फळं अधे मधे मिळतात. आपण शेवटचं भेटलो तेव्हा तुला माया भेटलेलीच. मी अलिप्त होते सगळ्यांपासून. पण मग मलाही भेटला कोणीतरी. आणि आता माझी माया झाली आहे. Tables have turned! कदाचीत तुझी माया गाढव होती. मी नाहीये, मी स्वतः शोधुन काढलं सगळं लफडं. तो मला सगळं सांगणार होता खरं खरं. मला विश्वास आहे त्याच्यावर. खुप. पण कदाचीत त्याआधीच मी शोधुन काढलं. तोही घाबरलेला. त्याचं सुरूवातीचं डिनायलही फार मनाला चावून गेलं! आठवतय? Fear of Losing! आपण किती तास खपवलेले त्यावर? परत त्याच गिरणीत विचार दळायला टकलेत. दुखतं यार! फार दुखतं. तुझं आणि मायाचं प्रकरण समजल्यावर जेवढं रडू आलेलं, स्वतःवर चीड आलेली, तेवढीच चीड आली आज! अशक्य! मला नाहीच सांगता येणार शब्दात! कदाचीत त्या प्रत्येक मुलीला अशीच चीड आली असेल ना जेव्हा त्यांचा हिरो माझ्या call वर असायचा. किंवा माझ्या sms मधे त्यांचा मोबाईल भरलेला असायचा. माझ्या ईमेलला चोरुन रिप्लाय करायचा! हे सगळंच्या सगळं झालं रे माझ्याबरोबर यावेळी. आठवतय आपल्या शेवटच्या काही दिवसात, तू मायाला रिया म्हणून २-३ दा हाक मारलेलास. आपण बोललेलो याबद्दल. मायाला कसं वाटलं असेल हे मी अनुभवलं! कदाचीत मायालाही असंच चीटेड वाटलं असेल ना जेव्हा तिच्या नाकाखाली आपलं अफेअर थोड्या दिवसासाठी परत सुरू झालेलं. म्हणजे जर कळलं असतं तर! किंवा जेव्हा कळलं असेल तेव्हा. Whatever. त्याचीच किंमत मी आत्ता मोजतेय. परत सगळं battlefield वर उभं आहे स्वप्निल. माझं करीअर, personal, social, professional life! माझी काही मागची देणी फेडायचीयेत कदाचीत. मी स्विकारलाय जे माझ्या वाट्याला आलय ते. पण फार एकटी आहे रे आत्ता. निभाऊन नेईन मी हेही. माहितय मला. पण फक्त कुठेतरी मन मोकळं करायचं होतं. आणि तुझ्याशिवाय आणि कोण समजू शकेल? म्हणून विचारलं की मायनं कसं स्विकारलं तुला?"

"... तुला सांगू रिया. बऱ्याचदा आपणच गोष्टी Complicate करतो. आपण केपेबल नव्हतो गं डिसीजन घेण्यासाठी. आणि हे आपल्याला माहित नव्हतं. आपल्याला डिसीजन घेण्याची power मिळाली. आणि जेव्हा वेळ आली तेव्हा we misused our power. केवळ ऑप्शन आहे म्हणुन नकारानं सुरुवात केली. मला अजुनही आवडतं की आपण भानावर आलो. आपण चुका केल्या, पण आपण त्या सुधारल्याही. आपण दुर जाण्याचे दोनही निर्णय तुझेच होते. दोनही वेळी फार रडवलं पण खरं सांगतो. दुसऱ्यावेळी त्याहून चांगलं काहीही नव्हतं. I remember I still tried to reach out to you even after that and you absolutely did not respond. I wrote to you also, how could you do this? we need each other to recover n all पण तुझं बरोबर होतं. आपलं दोघांचं एकमेकांबरोबर असणंच आपल्याला आणखी वीक बनवत होतं. आपल्याला आपल्यातून बाहेर येण्यासाठी आपण दुर जाणं महत्वाचं होतं. आपलं आपल्या मोमेंटरी ईमोशनल सर्जला भीक घालणं ही आपली चुक होती. आणि तुला कदाचीत हे माझ्या आधी कळलेलं. आणि मला अजुनही तुझं अप्रुप वाटतं माझ्या कुठल्याही ईमेल ला रिप्लाय न केल्याबद्दल! आपण मायाला नक्कीच चीट केलं. माझा माझ्यावरचा विश्वासच उडालेला. कोणावरचाही. अगदी लहान मुल जरी बघितलं तरी वाटायचं की उद्या मोठा होऊन आपल्यासारखंच लफडी करणार आहे. लोकाना दुखावणार आहे. धोका देणार आहे! प्रेम वगैरे गोष्टी जवळ जवळ लोप पावलेल्या. We were apart. We had people who wanted to see us happy. We had no answers for them. We had no option but to live. We had no option to crib in front of each other. We had no way to sympathize each other in person. We did not have option of each other. And believe me that's the only reason we could do it. That's the only reason why we are standing tall today. नाहीतर तसच घोळत बसलो असतो"

"माहित नाही यार. पण खरं सांगू. माझा विश्वास आहे त्याच्यावर. पण आता प्रत्येक वेळी हे चीटींग आठवणार. ते कसं विसरू? मला माहित आहे त्यानं बंद केलय ते प्रकरण. तो आता मी सोडून कशामधे गुंतलेला नाहीये. पण तो खोटं बोलला माझ्याशी, हे कसं पटवून देऊ स्वतःला? मी सगळं बदलायला तयार होते यार. फार दुखतं रे! खरच फार दुखतं! त्याला बघताना फार छान वाटायचं. आता त्याला जवळ करताना वाटेल, मी काही exclusive नाहीये. आणीही कोणीतरी ईथच कुशीत होतं! आता मला हे चिटींग आठवतं. कदाचीत मायासारखं डोळे बंद करून बसले असते तर बरं झालं असतं. गाढव कुठली? आपोआप गोष्टी बरोबर झाल्याच असत्या ना. तोही आलेलाच होता बाहेर. मलाच घाई"

"..."

"..."

"रिया. खरं सांगू. आपोआप काहीही होत नाही.

आणि हो. माया गाढव नव्हती. She was a bigger person! It was up to us to reward it or take undue advantage. She also had lot of options to decide our fate - guess she made the right choice - unlike us she did not start with negative!"