ही कथा मला सलग सादर करायची नाहीये. म्हणुन एका विशिष्ठ क्रमाने पोस्ट्स टाकतोय. क्रम कथेच्या सुरुवातीला नमुद करत आहे. तसंही प्रत्येक पोस्ट स्वतंत्रही वाचता यावा असा लिहिताना प्रयत्नही केलाय.
...
...
...
...
==========================================
माणसं भेटत जातात. ओळखी वाढत जातात. काही टिकतात. तर काही हरवून जातात. अपेक्षा आणि ईच्छांचं पेव तर नंतर फुटतं. प्रेत्येक भेटीमधे कितीसं गुढ लपलय हे कळायला वेळ लागतोच. पहिल्या किंवा अनोळखी भेटीमधली मजा लहान मुलासारखी अल्लड आणि निरपेक्ष असते. कुठेतरी बल्कनीमधे तंद्री लावून ऊभं असताना जशी एखादी वऱ्याची झुळूक सहज येऊन सुखावून जाते. रिया आणि स्वानंद असेच एकमेकाना भेटून गेले. रियानं स्वानंदला नोटिस नक्कीच केलं. स्वानंदसाठी कदाचीत ती गर्दीमधली आणखी एक बेब होती. पण दुर्लक्ष करण्याजोगी नक्कीच नव्हे. पार्टीमधे दोघे ईतके मिसळून गेले की हे रन टाईम जमलय याची तसूभर कल्पना येणार नाही.
"The Riya!! ती तुच ना जिला कॉलेजमधे की कंपनीमधेही बरेच बरेच awards वगैरे मिळालेले" स्वानंद.
"वा! माझं प्रोफाईल कोणी वाटलेलं का ईथं?" रियाकडं तारीफ व्हावं असं बरच काही होतं पण तारीफ सुरू झाली की उगाचच uncomfortable व्हायची ती. काहीतरी तोकडी उत्तरं देऊन किंवा एकदम lame reaction देऊन ती विषय मिटवायची. कधी कधी मात्र या अकारण modesty चा कंटाळा देखिल यायचा तिला.
"तर तुझं प्रोफाईल वाटतात तर लोक! हं माझ्यासाठी जरा सोपं होतं. वैष्णवी बरच बोलायची तुझ्याबद्दल. तसं ती तिच्याबरोबरीच्या सगळ्याच मुलींबद्दल बोलायची. ... पण मुलींच्या बडबडीबद्दल तुला मी काय सांगावं?"
"हा आत्ता शेवटी होता तो कोणाला टाँट होता?"
"टाँट कुठचा काय?" मिष्किल हसत हसत दोघांचंही भटकणं असच सुरू होतं. "सांग तरी तुला कुठले कुठले awards मिळालेत?"
"चल! उगाच काय बवळट प्रश्न! हा काय Interview आहे माझा?"
"म्हणजे? Interview असतास तर सांगीतलं असतंस?"
"Interview असता तर मी आधीच माझ्या certificates ची फाईल दिली असती ना! परत परत कशाला सांगायचं?" पोरगी म्हणावं तितकी सरळ ऐकून नव्हती घेणार.
"भाव खाणं कसं आपसूकच जमतं मुलीना!"
बोलता बोलता दोघेही सबवे ट्रेन स्टेशनमधे घुसले.
...
...
...
"तुझा कोणी बॉय फ्रेंड वगैरे?"
चॅटमधे जसं asl? हा ईरीटेटींग प्रश्न असतो तसाच हा पण एक. मुली या प्रश्नाला सरावलेल्या असतातच. त्यांच्याहून जास्ती बाकीच्याना यात खुप ईंटरेस्ट असतो. रियालाही कोणी हे पहिल्यांदा नव्हतंच विचारलं.
"का? वैष्णवीनं काही सांगीतलं असेलच की आधी?"
"हं ... म्हणजे आहे कोणीतरी?"
काही कारण नसतानाही हा प्रश्न कुतुहलाचा विषय असतोच. रियानंही वेळ न दवडता उलटा टोला मरला.
"माझ्यासारख्या मुलीला कोणी एकटं राहू दिलं असेल असं वाटतय तुला? म्हणजे टॉंट मारतोयस की सिंपथीसाठी?"
फोनवर असुनही कळेल असं विजयी हसून स्वानंदनं विचारलं "काय नाव?"
"तुला काय करायचय?"
"..."
"... तुला जर वैष्णवीनं सांगितलं असेल तर ... नविन"
नकळत गाठी उलगडत जातात. सहसा अवघड किंवा नकोसे वाटणारे संवाद सहज घडून जातात. दहापैकी नऊ वेळा आपल्याला जे आवडत नाही ते नेमके त्याचवेळेला सवय असल्यासारखे आपण करून जाते. आपण काहीतरी निराळं करतोय हे जरी कळत असलं तरी थांबायची इच्छा मात्र होत नाही. रियाची सहज उत्तरं आणि स्वानंदचा ओघवता स्वभाव हे एकमेकात गुंतत जाणार यात शंका नव्हती.
"म्हणजे? प्रत्येकाला बॉयफ्रेंड्सची वेगवेगळी नावं सांगीतलीस का काय?"
"हे बघ बाबा. कॉलेजच्या प्रत्येक वर्षी प्रत्येक कोणी नव्याबरोबर नाव जोडलं जायचं माझं. लोकाना विषय लागतात आणि मुलीना सेंटर ऑफ ऍट्रॅक्शन असायला. त्यासाठी काही खरोखर करायलाच पाहिजे असं कुठेय?"
"तुला म्हाणायचय काय? म्हणजे बॉय फ्रेंड आहे की नाही तुझा?"
"वा!! मला खुपच मजा येतेय आत्ता! तुला का रे ईतका ईंटरेस्ट? ... पण असो, चल आता नंतर बोलू." कुत्सित हसून रियानं फोन बंद केला.
"अबे ... हेलो ... हेलो बे!"
...
...
...
"तुला वैष्णवीच्या फोटो अल्बममधे बऱ्याचदा बघितलेला. त्यातही एकदम फ्लर्टच दिसायचास. आम्ही तर मधे काही काळ वैष्णवीला तुझ्या नावनं चिडवायचोही काही काळ. पण वैष्णवी आमची वरणभात मुलगी! कुंपणापर्यंत धाव तिची!"
"वैष्णवीनं सांगीतलेलं मला ते. आणि ‘फ्लर्टच’ दिसायचास म्हणजे?"
परत एकदा टिजींग हसून रिया म्हणाली, "तुझ्या असतील छप्पन गर्लफ्रेंड्स"
एखाद्या सैनिकानं जसं ‘मेडल्स किती मिळाली?’ यावर सरसावून उत्तर द्यावं तसं स्वानंदनं उत्तर दिलं, "छप्पन नाही पण ३ होत्या. किंवा साडे तीन म्हण. किंवा ३ च"
"यात कसं काय कंफ्युजन असू शकतं?" रियाचं आत्तापर्यंतचं आयुष्य बघता, या अशा दुसऱ्यांच्या भनगडीमधे पडून त्याना खांदा नाही द्यायचा असं तिनं नुकतंच ठरवलेलं. विकतचं दुखणं घेउन हात पोळल्याची जखम ताजी होती. तरीही ईथं चर्चा थांबायचं नाव घेत नव्हती. रियाचे पुढचे अंदाज सुरू होते. "आता त्या तिघींचीही लग्नं झाली असतील? आणि तुला आता मग डेस्पो वाटत असेल. ना?"
"चल ... डेस्पो जरा घाणेरडा शब्द आहे. मी डेस्पो नाहीये! हे बघ तुला म्हणालो मी असंच की मला आता सेटल व्हायचय लवकरात लवकर!! पण म्हणून काय डेस्पो नाहीये मी! कोणाशीही करणार नाही लग्न मी."
"हं ... म्हणजे झालीयेत तिघींचीही लग्नं?"
"हं ..."
"तसंही मुलीना कुठे असते लिबर्टी टवाळक्या करायची. ड्रिम प्लस वन असा नियम. एक लफडं अलाऊड, मग घरचे कान धरून बसवतात बोहल्यावर."
"तुझं असं काही होतय का काय?
"माझं सोड. तुला ईनवाईट केलेलं की नाही?"
"तुला मजा येतेय ना ऐकायला? हस बयो. पण ठिक आहे गं ... चलता है. मला नव्हतं ईनवाईट वगैरे केलेलं. दोघींची झालीयेत लग्नं. तिसरीचं होईल आता."
"तुला मग आता ते ... म्हणजे ते ... असं ... सगळं रिवाईंड करावंसं वगैरे वाटत असेल ना. काश ब्रेक अप केला नसता तर ... वगैरे?"
"अं ... अगदीच नाही गं. पण पहिली जी होती ना तिचं आणि माझं बराच वेळ छान होतं. २-३ वर्षाची स्टेडी रेलेशनशीप होती आमची. मग नंतर डिफरन्सेस आले. पण आमचं म्युच्युअल ब्रेक अप होतं."
रिलेशनशीपमधे या अशा बनवलेल्या परीस्थितीजन्य व्याख्यांमधे रिया तशीही कच्ची होती. तिला न कळलेलं गुढ होतं ते. एनर्जी कुठल्या गोष्टींसाठी आजिबात वाया घालवायची नाही या बाबतीत रिया एकदम क्लिअर होती. आणि अशा मनासारख्या व्याख्या वळवणं तर तिला मान्यच नव्हतं. तरी हे बोलून दाखवेल तर ती रिया कसली. स्वानंदसाठी आयुष्याचा वेग कमी करणं हा अपराध होताच आणि त्यासाठी त्यानं बनवलेल्या अशा अनेक थेअऱ्या होत्या. गत आयुष्याचे कुठलेही फाजिल प्रश्न त्याच्याकडे आजिबात नव्हते. किंवा त्याला ठेवायचेच नव्हते. स्वानंदचा ‘म्युच्युअल ब्रेक अप" रियाला एक सोयिस्कर पळवाट वाटली. काही कारण नव्हतं पण मुलीना अशा बाबतीत सिक्सथ सेन्स असतोच.
"पुढं वाटलेलं मला की कदाचीत अविचारीपणाच केला जरासा. तिच्याशी खुपच परफेक्ट जमलेलं. मीच जरा अततायीपणा केला कदाचीत. पण चालायचच, आम्ही एकमेकाशी रिलेट करायचं तसंही बंद झालेलं."
"हं ... आणि मग you moved on ...?"
"I did. It wasn't easy but it was needed."
"प्रेम म्हणजे एक सोपस्कार आहे की काय तुला? नीडेड काय?"
"तसं नाही. ती ऑस्ट्रेलियाला गेलेली. परत येणार नव्हती. कुठे अडकून पडायचं. तिलाही मुक्त केलं. मीही मुक्त झालो. ती आलेली ईकडं त्या आधी पण तेव्हा संपलंच होतं सगळं आधीच. दुसरी एकदम ड्रिमगर्ल होती. मस्त नाचायची. म्हणजे तिच्याबरोबर सगळंच रंगित वाटायचं. फार कमी वेळ आम्ही एकत्र होतो. पण खुप छान होतं सगळं. पार्ट्या व्हायच्या बऱ्याच. डिस्कमधे जायचो आम्ही सगळेजण. रात्रीच्या रात्री नाचून काढायचो. खुप फिरायचो. डिनर करायचो छान छान. ती आर्किटेक्चरचं काहीतरी करायला आलेली. तिच्याबरोबर म्युजियमही पायदळी तुडवली एक दोन."
"आणि मग ..?"
"मराठी होती ती. ती परत नाही येणार माहित होतं मला. तिचं लग्न ठरलेलं. चुक झाली कळल्यावर गदा माझ्यावरच येणार होती. मराठी मुलींच्यात दम नसतो यार ... with all due respect to you."
"हं ... म्हणजे पहिली मराठी नव्हती?"
"छ्या. पंजाबी होती ती. पण बास झाले यार आता. आता मला किस्साच खतम करायचाय. आणि डेस्पो वगैरे काहीही नाहीये. नाहीतर मागच्या ईतक्या महिन्यात किंबहुना वर्षात कोणीतरी मिळाली असतीच की!"
रिया प्रतिक्रिया द्यायची असुनही स्वतःला थोपवत होती. आणि यावर जास्ती खोलात गेलं तर अर्ग्युमेंट्स सुरू होणार हे दोघानाही माहित होतं. कळत नकळत दोघंही काळजीपुर्वक त्या वाटेवर नाही जाणार याची काळजी घेत होते. का करत होते दोघं असं? काय गरज होती असली काळजी घ्यायची? कुठेतरी हा जरी योगायोग असल्यासारखं दोघं एकत्र आलेले, तरी त्या दोघानाही या वळणावर एक दुसऱ्या बरोबर असण्याची गरज होती. याची जाणिव त्याना व्हायला उशिर होता.
...
...
...
"तुला माहितय का स्वानंद, तू असंच रडत बसणारेस की तुला सेटल व्हायचय आणि ... शेवटी आपण दोघेच राहू बघ एकमेकासाठी!" Riya couldn't believe that she actually said this!!
"नाही गं. म्हणजे तू छान आहेसच. अगदीच आहेस. पण ... वाईट नको मानूस ... पण मी नाही बघितलं तुला तशा नजरेनं!"
रिया हसली. जसं काही आठवलं मागचं. पुढे म्हणाली, "हा मुलींचा डायलॉग आहे. आणि बघ ... फिल्मसारखं करू ... ४० वर्षापर्यंत कोणी नाही मिळालं तर करू आपण लग्न."
"अबे ... लडकी गलेहीच पड गयी यार."
"तुला कुठे कोणी मिळणारे होपलेस!? तू काय अपेक्षा ठरवल्यास काय? की कशी हवी गर्लफ्रेंड तुला?"
"माझ्या सगळ्या गर्लफ्रेंड्स छान उंच होत्या. मस्त फिगर. असं बरोबर असल्या की तमाम जग जिंकल्यासारखं वाटावं. एकदम बबली, खुप बडबड करणारी असावी. उगाच गोरीच हवी वगैरे असले काही करत नाही मी. पण ईतना तो होना चाहिये ना? आपण काय कामी आहे का काय?"
"हो रे हो ... शेवटी गोरी वगैरे असा हट्ट नाही म्हणून तर एकदम जनरसच झालास की बाबा! आलाय मोठा हिरो हिरालाल!"
"तुला कुठे कोणी मिळणारे होपलेस!? तू काय अपेक्षा ठरवल्यास काय? की कशी हवी गर्लफ्रेंड तुला?"
"माझ्या सगळ्या गर्लफ्रेंड्स छान उंच होत्या. मस्त फिगर. असं बरोबर असल्या की तमाम जग जिंकल्यासारखं वाटावं. एकदम बबली, खुप बडबड करणारी असावी. उगाच गोरीच हवी वगैरे असले काही करत नाही मी. पण ईतना तो होना चाहिये ना? आपण काय कामी आहे का काय?"
"हो रे हो ... शेवटी गोरी वगैरे असा हट्ट नाही म्हणून तर एकदम जनरसच झालास की बाबा! आलाय मोठा हिरो हिरालाल!"
कशाचीतरी विचित्र खात्री होती रियाला. स्वानंदला अजुन झेपलं नाहीये हे जरी माहित असलं तरी तिलाही सगळेच कळालय असही नव्हतं. पण काहीतरी शिजणार आहे ईथं असं तिला कळालं होतं. स्वानंदच्या गोष्टी पटणाऱ्या नव्हत्या पण त्याकडं दुर्लक्ष करावंस असं काही वाटत होतं रियाला. आता बास यार. मीही लफडं करणार. होणारच आहे काहीतरी. उगाच हे तरी का रहावे करण्यावाचून? काहीतरी अचाट असे विचार. परिस्थीती. स्वानंद आणि तिच्या वाढत जाणाऱ्या भेटी. सगळंच तिनं मनातल्या मनात बांधलेल्या कथेसारखं घडत होतं. हे सगळेच तर टप्पे असतात.
नकळत भेटीगाठी गळाभेटी मधे बदलल्या आणि मग गळाभेटी जवळीकीमधे! त्या एका रात्रीमधे आपसांमधलं कापलेलं अंतर, सगळ्याच गोष्टींपासून किती दुर नेणारं होतं याची झलक दुसऱ्या दिवशी मिळाली. किचनमधे दुध शोधत असताना स्वानंदला मागून मिठी मारली तिनं.
"गूड मॉर्निंग ... टायगर...!"
"गुड मॉर्निंग मॅडम. कशी काय सकाळ?"
रियाच्या डगळ्या शर्टमधे ती तशीही झोपेतून ऊठल्यासारखीच वाटायची. खरच झोपेतून उठली असेल तर सांगायलाच नको. दुर्लक्षलेले केस, तरीही त्यासह खुलुन दिसणारं हसू. बास. एवढं बास होतं कोणालाही पागल करायला. तिच्याकडं पाठमोरं बघत स्वानंद म्हणाला, "तुला एक विचारू?"
"काय?"
"असं ते रिग्रेट .. किंवा .. ये मैने क्या कर दिया यार? ... असं काही नाही ना वाटतय तुला?" स्वानंदनं अडखळत हसत विचारलं.
