पाच उत्तरे ... न मिळालेली

कथेचा पुर्वार्ध - कहाणी साठा उत्तराची


नेहमीसारखाच मी आजही ओरडत होतो!!
'Kill me damn it!! Hit me!!'
"हो करू ते ... पण का?"

"तिला नाही म्हणाला तो हरामखोर! म्हणणारच होता ... पण 'रंग दे बसंती' मधल्या त्या होम मिनीस्टर सारखे झाले. त्याला मारले पण सरकार भारत रत्न द्यायला निघालेले त्याला! ईथेही तेच झाले ... ही मैत्रीण माझी - माझेच सांत्वन करतेय! म्हणे त्याने त्याच्या घरी विचारले तरी!!"

"काय? च्यायला उपकार केला काय? विचारले म्हणे! प्रेमात काय घरी विचारून पडलेला काय? झाला की मोठा आता!"
"exactly ... मलाही हेच म्हणायचेय! म्हणून त्रागा होतोय"
"पण ठीक आहे ना ... संपले की सगळे आता! तुला हेच पाहिजे होते ना ... आहे की सुखरुप तुझी छावी!"
"छावी म्हणू नको रे तीला..."
"बर ... पण संपले ना सगळे आता?"
"हो रे... पण अस्वस्थ होतेय मला ... हरल्यासारखे वाटतय. Insulting वाटतय!! तिला एकदा पटूदे .. की त्या भंपक माणसाचे चुकले!! बास ... मला बरे वाटेल! आत्मा थंड होईल. सांत्वन काय करते माझे!?"
"हे अती होतेय रोह्या ... ! जे पाहिजे होते ते झाले ना. आता उगाच जास्ती क्लिष्ट करू नको. ती कशी आहे?"

आमच्या या अशा गप्पांमधे बऱ्याच गोष्टी उलगडतात ... बऱ्याच गोष्टी निकालातही निघतात. तसेच ईथेही सुरू होते. पण कथा सगळ्या एकदम सुरळीत झाल्या असत्या तर काय मजा!? मी तिच्याशी फार फार बोलतो हल्ली. रात्र रात्र जागतो! मला झोप येत नाही. १-२ ला झोपून ५ ला उठतो.

"ईतका म्हणुन विचार केलाय तिच्याबद्दल की चुकून मीच आता प्रेमात वगैरे पडेन की काय ही भिती वाटते. पण भिती का? होय. भितीच. सगळे बदललेय. ती आठवली की मला चित्र-विचित्र कल्पना येतात या दोघांच्या affairs च्या. पुर्वीसारखे नाही राहीले काही. कदाचीत याचेही दुःख आहे. एक प्रेम कदाचीत सुरू होण्याच्या आधीच संपले.
असेही वाटते. ..... बापरे! प्रेम म्हणालो मी! म्हणालो ना ...? ईतका विचार केलाय मागचे सगळे दिवस की विचारू नको!"
"लेका ईतका विचार करतोस ... आणि अशा गोष्टीमधे सापडतोसच कसा? काय रडका राव झालायस ईतके दिवस! बघावं तेव्हा रडगाणे सुरूच!"

पण खरच. कथा संपतच नाहीए. मी तिला समजावतोय. तीही येडी नाही विचारत की माझा का हा ईतका अट्टाहास हे समजावण्याचा! ऐकते सगळे माझे! म्हणेल ना - none of my business - पण नाही! म्हणते ...
'रोहित, तो माझ्यासाठी मित्रापेक्षा बराच जास्ती आहे! आणि त्याला परत मित्र म्हणुन बघणे मला शक्य नाही!'
'हे बघ, मी आधी पण बोललोय, आत्तापण सांगतो, एवढे सगळे झाल्यावर त्याने घरी जाऊन सांगायला हवे होते. विचारले म्हणुन काय सांगतोय... साला!? आई नाही म्हणाली काय कारण होऊ शकते काय?'
'थोडा तरी respect दाखव त्याच्याबद्दल. at least माझ्या choice बद्दलतरी. किती ...'
'हं. Sorry'
'Sorry नको म्हणू.'
'नाही होत control मला! मला दिसतय स्पष्ट आणि सुम्मडीमे मजा मारके भाग रहा है साला! आणि तुलाही कळत नाही काही! जाऊदे ... सगळे झालेय बोलून आपले. बऱ्याच वेळा. त्रास होतोय मला! बाकी तुझी मर्जी. जे सांगायचे होते ते सांगीतले. तू काहीही ठरव. मी तुझ्या बरोबर असेन. मला पटो किंवा ना पटो.'
'माहित आहे ते मला'
माझ्या स्वार्थी विचाराचा कहर होतो कधी कधी. सहन करतेय ती आणि मी म्हणतोय आता बास ... मला त्रास होतो!! पण ती यावर पण ओरडत नाही मला!

चर्चा वाढत गेल्या. पण काहीच उत्पत्ती नाही! ती अजुनही त्याच्याबरोबर फिरते. पण तिलाही कळून चुकलेय ... की पुढे काहीही भविष्य नाहीए. पण लांबही न जाण्याचा निर्णय घेतलाय तीने.

कोणी म्हणायचे मला की ... 'वेळ लागतो रीलेशन मधून बाहेर यायला. तिला वेळ दे'
पण खरे सांगायचे तर दुसरे काही हातातपण नाही माझ्या.

आमच्या पुर्वीच्या आठवणी जाग्या होतात बऱ्याचदा. दिवसभर काम झाल्यानंतर, कितीही थकलेले असो ... पण संध्याकळी टेरेस वरची भेट. कॉफी. भरपूर गप्पा. समोरच्या अपार्टमेंट मधले काका काय करतायत याचे केलेले धावते वर्णन. ईमारतीवरून उडी मारायची सुप्त ईच्छा! त्यावर उगाचच लावलेल्या पैजा! रात्री १०-११ वाजेपर्यंत बसायचो आम्ही टेरेस वर ... भंकस करत. बिचारा गार्ड येवून जायचा दहादा.

"सहाजीक आहे रे ... ईतका विचार केलास येड्यागत तर आठवणी येणारच की! तू याचे अर्थ लावत बसू नको!"
"अरे मी तिलाही बोललो एकदा ... असेच ... बोलण्याच्या नादात"
"मग?"
"मग काय? तिने विचारले ... you miss me ना?"

बरेच विचार येऊन गेले ... अगदी क्षणार्धात. ती विचारायची मी ईथे आल्यावर
'हे काय आहे स्टेटस मेसेज मधे? कोणाला मिस्‍ करतोस काय?'
प्रश्नाचा रोख कळायचा मला!
'हो ... आपल्या system administrators ना! माझे मशीन गंडलेय' मी द्यायचो बगल विषयाला ... लावायचो सुरुंग!
स्पष्ट दिसायचे मला कोण कोणाला किती मिस करतय!

या सगळ्या आठवणीमधुन जागा होता होता ... मी बोलून गेलो ...
'हो ... मिस्‍ करतोय तुला ... big time!'

ती काही बोलली नाही. काय बोलेल बिचारी. एका रीलेशन मधून बाहेर येता येता दुसरी कडे भरकटली होती. तिथे तोंडावर अशी पडली की हिलाच कळाले नाही. या रीलेशन मधून बाहेर पडणे जड जातेय तोवर मी भरकटल्यागत बोलत होतो!

"अती विचाराचा परीणाम आहे हा ... ईथे तुला बाकीचे विषय नाहीत म्हणुन बसलायस चघळत एकच कथा!"
"असेल कदाचीत. पण एक सांग ... मी चुकतोय काय? एक तर मला पटवून दे की मी जे करतोय ते एकदम चुकीचे आहे ... किंवा अशक्य आहे नाहीतर मदत कर मला."
"भाऊ .. मला ओढू नको. हे सगळे नाही झेपणार मला."
"तू कसा रे ... नाही त्या वेळेला शेपुट घालतो!?"
"शेपुट नाही घालत ... पण तुला encourage करत नाहीए .. एवढेच. तू धड तिच्या प्रेमात नाहीस ... आणि त्यातून बाहेर पण नाहीस! ती कसे काय तुला झेलते रे? हे सगळे तिला बोल ना कधीतरी. टाक संपवून"
"संदीप खरेंच्या कवितेसारखे आहे ... कशीही अवस्था ... कुणाला कळावी ... कुणाला पुसावी ... कुणी उत्तरावी!
पण हो. हे सगळे तिच्याबरोबर बोलून झालेय माझे... सगळे! बऱ्याचदा, ईवन परवाच ... तिचा विचार केला जरा. तिला काय वाटत असेल ... का करतोय मी हे सगळे? वाटले सांगावे सगळे सरळ सरळ. उगाच आणखी गैरसमज नकोत.

---------------------------------------------
"तुला एक सांगू ... तू रागावणार नाहीसच, पण न सांगता मलाही चैन पडणार नाही"
"सांग. मी तुला कधी नको म्हणालेय काय?"
"उगाच काही अर्धवट राहू नये म्हणुन. न बोललेल्या गोष्टींचे उद्या आपणच काही बाही अर्थ लावू"
"बोल ना ... काय सांगायचंय!"
"आठवतय जेव्हा मी तुला म्हणालो move on ... खरं सांगू, प्रचंड वाईट वाटलेलं. असंख्य नजरा माझ्याकडे रोखून बघतायत असे काहीतरी वाटले. पण काही कारणे होती त्याला."
"काय कारणे?"
"सोपे नाहीए गं सगळं! आपण बोललोय बऱ्याचदा, तुला माहितही आहे. आपण वेगळे आहोत. भिन्न आहोत ... My social life ... personal life ... professional life ... is all complex. या सगळ्यात बराच गुंता आहे! मला कधीच माझे काहीही सुरळीत वाटले नाही. त्यात वर तुझ्या आयुष्यात पण कशाला गुंता करू? तुला काहीच माहीत नव्हते माझ्याबद्दल. किंवा नाहीए माहित अजुनही ... I know ... मी विचित्र आहे, आणि या सगळ्यात मला तुलाही ओढायचे नव्हते. कदाचीत तसा विचार कधी आलाही नव्हता. आपण बोललेलो या बद्दल ... आठवतय?
तू हसताना खुप छान वाटतेस, या माझ्या सगळ्या माझ्या चित्रामधे तू आणि तुझे हासू कुठेच बसत नव्हते. खरे सांगतो ... तुला move on म्हणाल्यावर एकदा असा पण विचार येऊनही गेला होता की तुला कोणीतरी चांगला मिळेल म्हणतो तर मग तो 'चांगला' मीच का होत नाही? पण नाही जमले ... हे सगळे एकत्र काहीतरी विचित्र दिसत होते. काही नव्हतेच मुळात ........... उगाच काहीतरी बनवून आणल्यासारखे वाटायचे. शेवटी तुलाही त्रास आणि मलाही! जो कदचीत अत्तापण होतोय
... कदाचीत उशीरही झालेला.
पण म्हणुन तुझा विचार करणे नाही सुटले. आपण मित्र आहोतच की. आणि राहूच. नाही बघवले तुला कोणीतरी फसवताना. आणि यामुळे मागचे हे ईतके दिवस ..."
"रोहित. मला कोणी फसवलेले नाही. आणि एक लक्षात ठेव. कोणी जेव्हा तुला आयुष्यभर बरोबर रहाण्यासाठी विचारते ना ... त्याचा अर्थच असा असतो की काही वाट्टेल ते झाले तरी आणि जसे आहे तसे किंवा जे होईल तशात. तेवढा विचार केल्यशिवाय कोणी नाही विचारत! No one is perfect but together you become.
असो. तू कधीतरी ... थोडासा का होईना ... मझ्याबद्दल विचार केलास हे ऐकून बरं वाटलं. खरच सांगते. खुप बरे वाटले. पण आपण बरेच पुढे आलोय आता. या ईथून जर मी मागे वळले तुझ्याकडे तर कितपत sensible होईल माहीत नाही पण तू म्हणतोस तसे आपण फार वेगवेगळ्या रस्त्यावर आहोत आत्ता. एकमेकाला बघू शकतोय पण हात धरू शकत नाही!"

क्षणभर कोण बोलतेय कळालेच नाही! मी काय ...? सांगायला गेलो एक ... आणि बोललो एक असे होऊन बसलेलो. पण खरच वाटत होते की ती पहील्यांदाच बोलतीये ... कदाचीत मी कधी विचारलेच नाही तिला की 'तिला' काय वाटतेय? ती पुढे म्हणाली,
"जे झाले ते चुक झालेही असेल कदाचीत. पण मी ईथून मागे नाही येऊ शकत. माफ कर मला. जास्त विचार करू नको की माझे काय होईल. जे व्हायचे ते होईल, काही खराब होणार नाही. चुक माझी होती... त्याची शिक्षा भोगल्याशिवाय मलाही बरे वाटणार नाही. तू म्हणायचास तशी मी खरच भटकती आत्मा आहे! तू सांगायचास ना ... जिम्मेदारी लो ... जिम्मेदारी लो. मी घेतली आहे जिम्मेदारी. आता मला मागे यायला सांगू नको. जोवर होईल तोवर करेन, थकले की थांबेन. अर्थ बदललेत आता. कंटाळा आलाय आयुष्याचा. पण आपण अजुनही एकत्र आहोत. हे जे हसू आहे ... ते आता फक्त यामुळेच टिकून आहे. आपल्या नात्याला नाव पाहिजेच असे नाही. हे नाव शोधण्यापेक्षाही आणि बरेच काही आहे. राहूदे हे जसे आहे तसे. बस आपण एकत्र राहू. बाकी मी बघून घेईन. वेळ जाईल तसे बरे होईल. राहता राहीला विषय या मित्राचा ... त्याला माझ्या आयुष्यातून जायचेच होते ... जाईल तो. माहीत होते मला आधीपासून. मी तरीही अजुन त्याच्या बरोबर आहे. कारण काही संपलेलेच नाहीए अजुनही आमच्यातले. चिडू नकोस. माहीत आहे. तुझ्या logical reasoning मधे हे कदाचीत बसणार नाही. पण मी accept केलेय हे. आयुष्य परत परत सुरू करता येत नाही!

आणि हो ... मी होईन बरी. माहीत आहे मला. Don't worry."
---------------------------------------------

"म्हणजे ती अजून त्याच्याबरोबरच राहील. तोही अरामात नामा निराळा होणार ... उघड्या डोळ्यानी पाहणार मी त्याना एकत्र, त्याचा शेवट माहीत असतानाही! मी काहीच करू शकलो नाही ही पराभवाची भावना ... परत अनुत्तरीत कहाण्या ... पण हे मला काही नविन नाहीत. फक्त हे सगळे हल्ली जास्ती घातक होत चाललय याचीच भीती वाटते. माझ्या बरोबर बाकी लोकही गुंततायत यात! The game has become more Fatal. Destiny - may be. And I used to love fighting with it. असो ... थोडासा सीन उलट पलट झाला त्यावेळी. पण झाले हे असे झाले."
"काय सांगतोस! म्हणजे तीच तुला नाही म्हणाली आता?"
"तू अजून 'हो' आणि 'नाही' मधेच होय? नाही वगैरे नाही रे ... पण म्हणाली की आता परत फिरणे अवघड आहे. हे सगळे आता हो आणि नाही म्हणायच्या बरेच पुढे गेलेय. आम्ही फार पुढे निघून आलोय ... आणि मीही नाही म्हणत की तीने परत यावे. पण जिथे रहावे तिथे खुश रहावे."
"रोहित ... एक मीनीट थांब. तू काही खेळ तर खेळत नाहीस ना? Are you playing game?"
चेहऱ्यावर एक उगाच स्मीत येऊन गेलं - "नाही ... काय खेळ?"
"हे सगळं होऊन गेलेय आधी! तुला माहीत होतं सगळं! होय ना?"
"कदाचीत हो ... कदाचीत नो!"
"चेष्टा करतोयस काय? की तू सगळं घडवून आणलास? खरे सांग? कशासाठी?"
"काय सांग!? उगाच काहीतरी बरळू नको रे"
"मला थोडी थोडी लिंक लागतीये ... तो विद्वान ... त्याची GF पळवली! तू ... तुझीही GF पळवली!"
"Now you are thinking too much! Who said she was my GF?"
"In fact, now I am thinking. तू नाही म्हणून काय होतेय? होतीच ती तुझी GF."
"If you say so!"
"दोघे जण प्रेमात पडले ... पण कधी समजू शकले नाहीत. तुम्ही दोघेही नाही समजू शकला ...! किती काळ ओळख होती ...? तुमची तरी किती जुनी ओळख होती? एक या गावात, दुसरी त्या गावात ... तू ईथे ... आणि ती तिकडे भारतात! हे सगळे असेच झालेले की आधी? तू आधीच सांगीतलेलास!"
"Give up dude ... Don't think much. It's my World!"
"थांब ... जाऊ नको. तू म्हणालेलास ... दुःख होतेच, पण enlarge केले! तुमचेही हेच झाले! तुम्ही पाठ फिरवलेली ... आधीच. पण या सगळ्या घटनांनतर आता उघड्या डोळ्यानी तू हे पाहाणार. तिलाही शेवट माहीत असताना ती गुंतणार. म्हणजे enlarge च केला की!! तुला माहीत होते सगळे? होय ना?"
"ऐक ... जास्ती विचार करू नको. काही कहाण्या अर्धवट सोडलेल्या ... त्याच नव्याने समोर आल्या! Repeat Telecast types! साठा उत्तराच्या प्रत्येक कहाणीची पाच उत्तरे आहेत असे मला कायम वाटते, फक्त ती मिळत नाहीत एवढेच. सोड ... या पुढेही काय होणार हे माहीत आहे मला. फक्त जेव्हा घडेल तेव्हा थोडा त्रास होणारच की. कोणी सुई टोचणार माहीत असले तरी दुखायचे काय कमी होते काय? जास्तीच दुखते! टोचायच्या आधी ५ मिनीटापासून ते टोचल्यानंतर ५ मिनीटापर्यंत. झटक्यात होऊन गेले असते तर काही जाणवलेही नसते!
कल्पना ... अस्तित्व ... कथा आणि भविष्य सगळेच एकमेकात गुंतलेय. काही भोग भोगायचे असतात असे म्हणते माझी आई. कदाचीत हा त्यातला भाग आहे. समजून न उमगलेले भोग! न मिळालेल्या पाच उत्तरांचे भोग."

"You must be kidding me. I just can't believe this. सगळेच complex केलायस. कळतय काही वाटले तोवर परत भेळ केलास!"

बराच वेळ कोणीच काही बोललो नाही!!

"... पण ... पण ते बकवास मेल ... त्याचा काय संबंध? तू त्याबद्दल पण बोलला होतास."
हातातली भेळ संपली ... पण आमचे विषय सुरूच ...
"You don't know how our so called love story started ... do you?"

[कंपनी मधे रात्री १०-११ पर्यंत टेरेस वर खरोखर बसू देत नाहीत. जास्ती मनावर घेऊ नये! :)]

... आणि एक झुळूक पायावर

निळाशार गोव्याचा समुद्र,
"आजतरी जमिन काबीज करुच" म्हणुन ऊसळून येणारी प्रत्येक लाट,
आणि मग "येतेच परत" म्हणुन मागे जाणारी तीच लाट,
भीजलेल्या वाळूमधून उघड्या पायाने केलेली पायपीट,
पाण्याचा हवाहवासा वाटणारा गारवा,
मंद वाऱ्याची झुळूक,
अंगावर आलेले शहारे,
आम्ही दोघे,
उगाच सुरू असलेली बडबड,
मधेच फुलणारे हास्याचे फवारे,

निळे आकाश ... सगळा आसमंतच निळा,
या निळाईत निघालेल्या कॉलेजमधल्या आठवणी,
कॉलेजमधली लफडी,
कॉलेजमधली खुन्नस,
कॉलेजमधल्या पैजा,
प्रोफेसर,
जरनल ... काही हरवलेली पाने ... काही जागवलेल्या रात्री,
हॉस्टेल मधले संगीतमंडळ,
बासरीवाला फुल्या, गिटार घेऊन राजा, गायला मात्र सगळाच गाव आणि माझी रूम,
दुपारचे जेवण, मामाचा डब्बा, भरपूर गप्पा आणि माझी रूम,
जेवणानंतरची सुस्ती, २ बेड वर १० जण आणि माझी रूम,
लॉबी मधे cricket, टकाटक बॉल आणि cricket महाकुंभ!
Badminton mix doubles आणि बाजूची तोबा गर्दी, Badminton Men Singles आणि ओसाड कोर्ट!
कॉलेज
कॉलेज
कोवळे कोवळे प्रेम,
घडवलेले प्रेम, उडवलेले प्रेम, बनवलेले प्रेम,
प्रेमाच्या व्याख्या, प्रेमावर debate, प्रेमातील भावना आणि भावना भोसले
रोज डे, चॉकलेट डे, वॅलेंटाईन डे, ट्रॅड डे
गॅदरींग, गाणे, दंगा, कोजागीरीची दारू
कॉमन ऑफ ... पी एल्‍ ...
लॉन ... ६ ची ट्रेन ... बरेच काही

परत एक पायावर पाण्याची झुळूक,
"येईन परत" सांगून जाणारी लाट,
माझ्या हातामधे एकजीव झालेला तिचा हात,
तिचे निखळ हासू,
कधीही आसू न यावे असा गोड चेहरा,
चेहऱ्यावर आलेली एक बट,
कपाळावरून खाली भुवईपर्यंत ...
वाऱ्याबरोबर हेलकावे खाणारी बट आणि "माझ्या बोलण्याकडे लक्षच नाही" म्हणणारी ती

परत एक पाण्याची झुळूक...
आमची पहीली भेट,
मनामधले हलकेसे हेलकावे ... अगदी त्या वाऱ्यावर हलणाऱ्या बटी सारखे
एक अगतीकता ...
बरेचसे 'घडवून' आणलेले योगायोग ...
लिहीलेली emails ...
मोठे मोठे chats
उगाच केलेले वाद ...
मधे मधे लुडबुडणारे मित्र
पुर्वीची अर्धवट प्रेम प्रकरणे ...
ती सांगण्याआधीची घालमेल
सांगीतल्यानंतर वाटलेले समाधान
सर्व काही सेट असतानाही ... प्रपोज करताना उडालेली धांदल
उत्तरासाठीची उत्सुकता!

आणि एक झुळूक पायावर ...
परत तेच सांगणारी लाट
सुखावणारा गारवा
तिचे निखळ हासू
काहीतरी करून दाखवायची जिद्द
"तू फक्त बरोबर उभा राहा, बाकी मी बघून घेईन" हे सांगतानाचा तिचा आत्मविश्वास
बघीतलेली स्वप्ने ...
आलेले अनुभव
मधेच निःशब्द संवाद
उगाच क्षितीजावर काहीतरी शोधणारी नजर
एकमेकाच्या अनुभवामधे काही ना काही साम्य शोधणारे आम्ही दोघे
हातामधला हात आणि परत एक झुळूक ... पायावर

कहाणी साठा उत्तराची

डोक्याचा भुगा झालाय राव ... कोणाला काय वाटत असेल? का वाटत असेल? तसे नाही तर कसे? बापरे ईतका विचार जर कॉलेज मधे वगैरे केला असता तर अत्ता कुठेच्या कुठ गेलो असतो.

विचार थांबत नाहीत ... मीही स्वस्थ बसत नाही. उगाच दहाजणाना त्रास देतो. बिचारे तेही मदत करतात -
'गप रे रोह्या ... उगाच नाही त्या भानगडीत पडू नको!'
'अरे पडू कसे नको? माझी मैत्रिण आहे ती'
'लडकी का चक्कर ... बाबूभैय्या! लडकीका चक्कर...!'
'माहीत नाही चक्कर का काय ते! पण चक्कर येऊन पडायची वेळ आलीये!'

लोक मदत करत जातात ... मी त्याना धन्यवाद करत जातो ... ते म्हणतात फ़ॉर्मल होऊ नको ... मी म्हणतो उगाच त्रास देतोय तुम्हाला ... मग ते म्हणातात की मित्रांचा कधी त्रास होत नाही. तेही खुश, मीही खुश.
विषय राहतो बाजुला.

जरा वेळाने परत ती आठवते. कसा सैरभैर झालेलो, तेही आठवते. पण मीच माझी समजूत कढतो. कदाचीत केल्या त्या चुकांची शिक्षा होती ती की असे लाचारपणे बघत बसावे लागतेय.

काय राडा आहे!? हे का संपत नाही. आणि मीच कसा अडकतो या सगळ्यात ... तेही अलगदपणे?

फार दिवसापुर्वी ...
माझ्या एका मैत्रिणीला कोणी काहीतरी बकवास मेल केले ... ते मेल माझ्या एका जवळच्या मित्राने केले असे काही एका विद्वानाने शोधून काढले! झाली गोची! बराच गोंधळ ... बराच आरडाओरडा झाला ... नंतर सगळ्यांनाच त्रास होऊ लागला ... बिना उत्तराची कहाणी अशीच बंद झाली.

हा विद्वान मला परत भेटला ... कलाकार वेगळे होते ... पण कथेमधे आम्ही दोघे मात्र होतो. हा मला परत का भेटला ... कसा भेटला ... मलाच का भेटला हे अजुन मलाही कोडे आहे! पण योगायोगाला उत्तर नसते! याची GF कोणीतरी पळवली! आता का पळवली ... कशी पळवली ... पुढे काय? ...! झाले विषय सुरू ... आणि गुंतत गेलो आम्ही! परत रहस्य ... बऱ्याच गोष्टी उलगडल्या. बराच गुंता झाला. हा विद्वान आणि मी कधीही चांगल्या भाषेत एकमेकांशी बोललो नाही पण एकमेकाला त्रास बाकी भरपुर करून घेतला.

'कोण हा कुठला विद्वान ... तू गुंतलास कशाला त्यात!?'
'होते काहीतरी त्यात ... की ज्याच्याशी माझाही कुठूनतरी कसातरी संबंध लागत होता! don't we say in corporate life - take ownership? running away is not the way! आणि I really thought I had a some chance to make things better and I tried my best. पण कदचीत मला पाहिजे तसे बेटर नाही झाले काही किंवा my best was not that enough'
'लयी शाणा आहेस ... काहीतरी निरर्थक बोलतोयस! म्हणे ownership! तुला काम कमी असते काय?'
'अरे कामाचा काय संबंध?'
'नाहीतर काय? तुझा साहेब गेला परदेशी म्हणुन तुला हे सगळे धंदे सुचतायत! BTW कधी येणार आहे तो परत?'
'येईल २ दिवसानी'
'चॉकलेट वगैरे आणतो की नाही तुमच्या साठी?'
'आम्ही काय लहान मुले आहे काय? म्हणे चॉकलेट्स!!'
'वा रे वा ... ! जालीम प्यार, चॉकलेट्स आणि आईसक्रिम ... यांचा वयाशी संबंध नसतो!'
'बरे झाले सांगीतलास ... लक्षात ठेवेन!

बिना उत्तराची आणखी एक कहाणी संपली. विषय हे असे भरकटतात ... ऊत्तरंतर माहीत नसतातच पण ती शोधायचा प्रयत्नही होत नाही! बोलता बोलता गाडी सांगलीला यायची ती कोल्हापुरला जाते. आणि आपण काय? आपले लोक दोनही कडे! चिंता कोण करतो. पण कहाणी संपते ... अशीच.

एक मुलगा एका मुलीच्या प्रेमात पडला ... दोघेही माझ्या ओळखीचे ... दोघांच्याही कथा मला माहीत. पण त्या दोघाना नाही माहीत! किती दिवसापासून ओळखत होतो मी त्याना? फार नाही पण थोड्याश्या प्रसंगातून कळुन जायचे की कोणाच्या मनात काय आहे! आता पंगा एवढाच की ... हे प्रसंग कदचीत मला जास्ती visible होते... ! कसे सांगू मी हे त्या दोघाना की लोकहो ... तुम्ही एक मेकावर खरच प्रेम करताय ...! उगाच नाही ते तर्क वितर्क करत बसू नका!

'don't tell me की तू यामधेही पडलास?'

स्वतःवर जाम विश्वास! मग सुरू केले चक्र ... त्यातही नशिब पहा ... एक या गावात ... तर ही दुसऱ्या गावात! आटोकाट प्रयत्न केला दोघाना समजावायचा! पण दोघे होतेच आधी उध्वस्त ... मी आणखी जास्ती उध्वस्त केले! कोण होतो मी त्यांचा? काय संबंध माझा? पण आई शप्पथ सांगतो ... त्याना परत आनंदात बघायची इच्छा होती! आणि तसे झालेही असते. पण असो ... व्हायची ती गोची झाली ...! मधे कोणी माझेच नाव त्या पोरीशी जोडू लागला! पण who cares? शेवटही खरब झाला ..! त्या दोघानी एकमेकाकडे पाठ फिरवलीच की जे व्हायचे होतेच पण दोघांसाठी मी हिरो झालो! काय हा किताब! मी आजही त्याना भेटतो. ते चांगले बोलतात मझ्याबद्दल पण नाही यार !! ते चांगले बोलले की मला हे बाकीचे सगळे आठवते ... गोची ... त्रास ... उध्वस्त ... किंवा, जे मला करता नाही आले ते.

'लोक फार सुखी होते ... मी जाऊन राडा केला!'
'नाही रे ... जे व्हायचे ते होणारच होते ... तू प्रयत्न तरी केलास!'
'पण शेवटी सहन कोणी केले? रडलो काय मी होतो? दारू वगैरे काय मी हाणली! दुःख होतेच रे आधी ... मी जरा enlarge करून दिले!'
'वेडा आहेस'
'तेच आधी कळायला पाहीजे होते. सगळे लोक वाचले असते'
'तुला एक सल्ला देऊ?'
'कुठला'
'तू पीत नाहीसच ... पण कधी पिऊपण नको!'
'हा हा ... हे तू म्हणावेस? का रे बाबा?'
'लेका, न पिताच तुझी ही हालत! पिलास तर गालिबच होशील!'
'तुम्हाला free मधे शेर ऐकवेन ना! :)'
'तेही असेच असायचे!!'
'उगाच चॅलेंज नको देऊ .. हा?'

झाले! बिन उत्तराचा आणि एक विषय संपला.

काय आहे हे? का आपण रोखू शकत नाही! स्वार्थ तर नसावा! मग काय? की स्वार्थच. उगाच लोकांच्यामधे मोठे व्हायचा! रडायला काय, लोक रडतात की ... माझे काय जाते? हा तर माज नसेल! नसेल. असे नसेल. माझेच सगे ... माझाच व्याप... मग मी त्यांच्याहून वेगळा कसा? म्हणुन का मी त्याना त्रास देत बसावा? याला अंत कधी... की हेच आयुष्य? कोणी बोलत नाही काही म्हणजे मोकाटपणे सगळ्यांच्याच अयुष्यात लुडबुड करावी का!? की हा अट्टाहास ... सगळे आपल्या मनासारखे करायचा! सगळ्याला आपलाच रंग लावायचा. पण मीच का? मला काय हक्क!?

एक ना दोन! किती सांगू? कथा घडत गेल्या ... मी गुंतत गेलो. हिरो होत गेलो... पण कधी कोणाला खुश नाही करू शकलो. जे दोघे वेगळे झाले ते खुश आहेत ... नाही असे नाही, पण त्याना जसे खुश मी विचारात पहात होतो ... ते तसे नाहीत.

'हे सगळे relative आहे रे ... तू उगाच भेळ करू नको त्याची! काय ते? खुश आहेत ... पण तुला पहिजे तसे खुश नाहीत!? तू खरच दारू पिऊ नको रे बाबा!'
त्याने भेळ दिली हातात ...
हातात भेळ आली की विषय आपसूकच बदलतात.
'भावा, इथेच मजा आहे. परवाच एका सिनेमामधे पाहिले ... कोणी सांगत होता ... चांगले आणि वाईट यामधले एक निवडायचे असेल तर ठीक आहे, पण चांगले आणि खुप चांगले यातले निवडणे कठीण होते! हा इथे असा पंगा आहे. माझ्या विश्वात हे लोक अजुनही खुश झाले असते'
'कुठला सिनेमा? ते परवा तुझ्या छावीशी बोलत होतास तो?'
'हा तोच... पण तिला छावी म्हणू नको'
'त्यात हे असेही होते होय?'
'विषय बदलू नको रे! तुला सिनेमा दाखवून आणतो नंतर'
'त्याचा काय ambassadorआहेस काय?'
'थांब रे ... मी काय सांगत होतो ? विसरलोच बघ!'
'तू तिच्याशी बोलत होतस ... या सिनेमा बद्दल.'
'नाही ... ते नाही. ...'
'तेच की ... चांगले ... आणि खुप चांगले ... असे काहीतरी.'
'घालवलास बघ! ... पण हो तिच्याशी पण बोललो हे.'
'म्हणालो ना ... ambassador!'
'तिचेही आयष्य बदलून टाकलेय मी! ... प्रेम वगैरे करते ... की करायची ... माझ्यावर. की फक्त आवडतो मी कदाचीत ...!'
'तू नाही करत?'
'मी काही नाही करत ... मी फक्त राडा करतो! भेळ करतो ... काहीच नाही मिळाले तर लोकाना मेल करतो!'

कथेने वेगळे वळण घेतलेले... यवेळी मैत्रिण माझी होती... कथेमधे मीपण होतो... गुंता मीच केलेला... त्रास मात्र तिला होणार होता. त्रयस्थ होऊन गोची करायचे भाग्य नव्हते यावेळी. कथा माझ्याभोवतीच फिरत होती.

'प्रेम करतोस तिच्यावर? की फक्त आवडते तुला ती?'
'काय विचित्र प्रश्न आहे! हे आता अवडते की प्रेम आहे म्हणजे काय? हा काय सायन्सचा पेपर आहे काय? की सांगा हे solid का liquid? असे काही नसते रे! आणि नाही ... मला या सगळ्यात पडायचेच नाही. I don't know if I like her or love her or whatever ... but I know I have messed up something and have to make neat and clean'
'कधीतरी आपली रूम पण अशीच neat and clean करायचा विचार नाही काय येत?'
'You know what? It feels like thousands of suction pumps are sucking your heart all the way down'
'अरे बाबा पण तुझा काय संबंध ... ती नाही ना तुझ्याबरोबर आता? कोण कुठे कोणाबरोबर ...! तिला अक्कल नाही काय? तू कशाला सारखे चमच्याने भरवायला पाहीजे! तिला काहीतरी वाटत असेलच की'

'डोक्याचा भुगा झालाय राव ... कोणाला काय वाटत असेल? का वाटत असेल? तसे नाही तर कसे? बापरे ईतका विचार जर कॉलेज मधे वगैरे केला असता तर अत्ता कुठेच्या कुठ गेलो असतो. '
'गप रे रोह्या ... उगाच नाही त्या भानगडीत पडू नको!'
'अरे पडू कसे नको? माझी मैत्रिण आहे ती'
'लडकी का चक्कर ... बाबूभैय्या! लडकीका चक्कर...!'
'माहीत नाही चक्कर का काय ते! पण चक्कर येऊन पडायची वेळ आलीये! आम्ही अजुनही मित्र आहोतच की! असेच सोडतात काय कोणाला वाऱ्यावर?'
'आणखी एक भेळ आणू?'

...
...

साठा उत्तराच्या बऱ्याच कहाण्या बिना ऊत्तरी संपल्या. तशी ही आणखी एक कहाणी. तीला मी कधीतरी बोललो ... उगाच माझ्यामागे लागू नको, तुला बरेच चांगले भेटतील ... (जे मझ्यासरखे गोचीखोर नसतील! ... हे मनामधे. कारण बाकी कोणाला कधी पटतच नाही की मी गोची करतो!). 'Move on'. तीनेही ऐकले कदाचीत माझे ... दैवाने अजब डाव खेळला ... अम्हाला दोघाना फर फर दूर घालवले ... मी अमेरीकेत आलो ... आणि perhaps she 'moved on'. She found someone!.
पण हे माझ्या विश्वात मला आनंदी दिसत नाहीत!

आहे की नाही गोची? याला म्हणतात नशिब ...

ऊसकीभी जिद है बिजलीया गिरानेकी
और मेरीभी जिद है वही आशियाना बनानेकी!

जित्याची खोड मेल्याशिवाय जात नाही. All well that ends well, and if it's not well then it's not an end yet.

झालीए सुरू आणखी एक कहाणी ... साठा उत्तराची ...

(सूज्ञानी अमेरीकेत भेळ कशी खाल्ली विचारू नये ... ईथे सगळे मिलते)

कथेचा उत्तरार्ध - पाच उत्तरे ... न मिळालेली